Chciałem coś napisać o książce Marii Boguckiej "Bona Sforza", ale dopiero po przeczytaniu całości - jestem na 103 stronie z 282. Pozostałe 37 ostatnich stron to przypisy. ( Czytam wznowienie wydania II z 1998 roku wydane w roku 2004; wydanie II już było uzupełnione w stosunku do wydania I z 1989 roku; wydanie I - PIW, wydanie II - Ossolineum, wznowienie - Ossolineum).

 Gospodarz trochę pokrzyżował mi plany swoim dzisiejszym komentarzem pod http://manama1.szkolanawigatorow.pl/biao-czerwono-biae-mury-pomiedzy-polska-i-biaorusia

Napisał: "Jedno mnie w tych wszystkich lamentach zawsze dziwi - nikt nie próbuje robić dobrych produktów, konkurencyjnych wobec obcej działalności edytorskiej, promujących I Rzeczpospolitą. Wszysy robią produkty o tym, że było to państwo niewolnicze lub półniewolnicze. Albo po prostu nic nie robią, tylko tam marudzą sobie...To jest zdumiewające."

Otóż wczoraj natknąłem się na fragment o zderzeniu Bony ze stosunkami społecznymi w RON i porównanie ich do stosunków w gównianych księstewkach Italii. Było o pańszczyźnie - napisane w taki sposób, że aż się zainteresowałem tą Marią Bogucką, ponieważ wyczułem zawoalowaną krytykę jednodniowego obowiązku pracy - to fragmenty stosunkowo obszernego wpisu w wiki: 

"Maria Bogucka (ur. 1 czerwca 1929 w Warszawie) – polska historyczka, była profesor na Wydziale Filologii Polskiej Akademii Humanistycznej im. Aleksandra Gieysztora w Pułtusku, autorka licznych publikacji naukowych. Zajmuje się głównie dziejami społeczeństwa, jego kultury i mentalności.

Maria Bogucka studiowała historię na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskując magisterium w 1951 roku. Następnie została zatrudniona w Instytucie Historii im. Tadeusza Manteuffla PAN. Kierowała tam Zakładem Dziejów Nowożytnych.

W 1953 roku jej nieprzychylna, przeznaczona dla cenzury recenzja doprowadziła do niewydrukowania pracy Mariana Biskupa Gdańsk wraca do Polski. Wytknęła autorowi uleganie wpływom historiografii burżuazyjnej i ujęcia sprzeczne z wymaganiami metodologii marksistowskiej[1]. 

W zakresie badań nad kulturą Maria Bogucka zapoczątkowała w latach siedemdziesiątych nowy nurt badawczy, formułując m.in. tematykę gestu jako znaku przynależności do określonej grupy społecznej. Rolę gestu w życiu dawnych społeczeństw przedstawiła w czasie konferencji IH PAN w 1981 roku[3]. Brała też czynny udział w dyskusjach toczących się w tym czasie w Münster, gdzie historycy niemieccy (H. Teuteberg, P. Borscheid), pracujący nad historią rodziny i związkami międzypokoleniowymi i genderowymi...".

Otóż proszę Państwa: do fragmentu o pańszczyźnie czytało mi się tę książkę jak "Handel wołami w Polsce", jak "Czerwiec polski", jak "Wieki brązu i stali". Potwornie rzeczowa książka, obfitująca w takie szczegóły, że aż dziw bierze, że źródła dotrwały naszych czasów. Pozostaje mi ufać Autorce w kwestii faktów i patrzeć jej na ręce gdyby pojawiły się jakieś jej interpretacje. Zresztą, pierwsze wydanie było z roku 1989 - a to już był ten czas, że stalinówa uznała, iż nie ma się co przejmować odchodzącym ustrojem.

A teraz o serialach. Pani Ewa Rembikowska napisała: "Jeszcze raz powtórzę, szkoda że nikt serialu nie nakręcił o Steinkellerze, Wolickim, braciach Łubieńskich, Druckim-Lubeckim i kilku innych. Działo się wówczas dużo. No i ambasadorach pruskich, którzy pilnowali swojego interesu." To pod własną notką http://ewa-rembikowska.szkolanawigatorow.pl/piotr-antoni-steinkeller-czyli-czowiek-orkiestra.

Od razu stanął mi przed oczami nasz polski serial o Bonie - ten serial to jedna wielka porażka uwypuklająca jej czarną legendę, z którą w swej książce walczy Maria Bogucka.

Gospodarzowi i Pani Ewie dziękuję za inspirację. Miało być później ale trudno - wyszło teraz. Może coś dorzucę po przeczytaniu całości.

 

---

tagi: bona sforza  maria bogucka 

	atelin
	24 sierpnia 2020 09:17

9     1293    1 zaloguj sie by polubić