Jak zapewne wszyscy PT. Nawigatorzy zauważyli, Pan Łukasz Święcicki ostatnio dużo tutaj publikuje. Z żalem zauważam, że nie wdaje się w dyskusje pod swoimi notkami. Napisał, koniec, kropka, z durniami nie będzie wchodził w interakcje. Widocznie uważa, że rozmowy można prowadzić tylko w gabinecie z kozetką. Czy kozetka jest z wołowej skóry czy z jedwabiu nie ma znaczenia, a może ma i dla każdego pacjenta jest osobny pokoik z odpowiednią kozetką. Nie sądzę, aby w dzisiejszych czasach przy takim postępie psychiatrii znalazby się pokoik z madejowym łożem, chociaż najwyraźniej taki powinien być.

Mam takie rozróżnienie (kumpel mi to uświadomił lata temu):

1. Wariat - do leczenia albo odosobnienia.

2. Nienormalny - do polubienia.

Otóż nienormalny, jak sama nazwa wskazuje, odbiega od normy i lepiej jest dla siebie samego oraz najbliższego otoczenia być nienormalnym niż normalnym. Przykład? Moja żona jest nienormalna - "1 z 10" wygrałaby w szlafroku i ciągle ma do mnie pretensje, że nie bardzo się garnę do występów w TV. Chodzi o "Postaw na milion", gdzie mogą występować pary i się uzupełniają.

To tyle chaotycznego wstępu. Pan Łukasz Święciki zamieścił dziś notkę: http://lukasz-swiecicki.szkolanawigatorow.pl/dwie-strony-cierniowej-korony-czyli-przytulalstwo-stosowane#262745, pod którą zamieściłem komentarz. Jak zwykle brak odpowiedzi. Chciałem napisać następny komentarz, ale uznałem, że temat zasługuje na osobną notkę. Otóż Pan doktor napisał:

"Przypomina mi się scena z „Obłędu” Krzysztonia. Może nie będę opowiadał, bo to warto bardzo samemu przeczytać – jak narrator miał z przyjacielem wejść po stromych schodach i każdy się bał, ale każdy zupełnie czegoś innego, ale zakładając, że właśnie ten drugi tak samo jak ja... Poplątałem. Sami przeczytajcie."

Już tylko czekać aż Lipińska napisze książkę o dwóch panienkach, które w windzie boją się i każda czegoś innego. Pozostaje mi się bać lekarza, który cytuje Krzysztonia. Jego "Obłęd" to był mniej więcej ten sam okres wydawniczy co "Rozkosze miłości" Drzeżdżona Jana - ten sam poziom, jeden o polityce, drugi o dupie. O ile los Krzysztonia smutny był i swą wiarygodność przypieczętował samobójstwem, to komuna wydała tę jego książkę. Prawie równolegle wydała Drzeżdżona, który (według wiki): Jan Drzeżdżon urodził się 16 maja 1937 r. w Domatowie w powiecie puckim. Tam też rozpoczął swą edukację. W 1955 r. ukończył Liceum Pedagogiczne w Wejherowie, następnie pracował jako nauczyciel w szkołach podstawowych, m.in. w Domatowie, Łebczu, Tyłowie i Żelistrzewie). W latach 1960-65 studiował polonistykę w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku. W latach 1968-76 pracował jako adiunkt w słupskiej Wyższej Szkole Nauczycielskiej. W 1970 r. uzyskał tytuł doktora na podst. pracy o literaturze kaszubskiej lat 1920-39, wydanej w 1973 r. jako Piętno Smętka. Promotorem był jego przełożony w WSP prof. Andrzej Bukowski, krytyczny wobec Kaszub, jak i samej pracy Drzeżdżona. W latach 1973-74 przebywał w Kanadzie, gdzie poznawał życie tamtejszych potomków Kaszubów.

"W latach 1973-74 przebywał w Kanadzie, gdzie poznawał życie tamtejszych potomków Kaszubów."

Ja się pytam:

- jakie warunki trzeba spełnić aby w latach 73-74 siedzieć w Kanadzie i badać potomków Kaszubów?

- jakie warunki trzeba spełnić aby za komuny wydali książkę napisqaną w psychiatryku? Proszę nie poprawiać "q".

I teraz dwie prośby:

Panie doktorze, proszę o komentarz,

Panie Gospodarzu, proszę o zapoznanie się z tymi książkami (nawet pobieżnie) i trafną notkę o filozofii wydawnictw.

---

tagi: krzysztoń drzeżdżon 

	atelin
	9 grudnia 2021 15:17

16     1705    3 zaloguj sie by polubić